Carcassonne to klasyk. Gra, która chyba na stałe weszła do historii nowoczesnych gier planszych. Zaraz obok Catanu i Wsiąść do Pociągu. Trudno wskazać w planszówkach drugą taką markę, która tak długo istniałaby na rynku, doczekiwałaby się tylu rozszerzeń i tylu wznowień. Nic więc dziwnego że w pewnym momencie przyszedł czas na wariant solo lub kooperacyjny. Mgła nad Carcassonne, będąc samodzielnym tytułem, oddaje - nomen omen - ducha swojego kompetytywnego pierwowzoru, ale pozwala zmierzyć się graczom razem przeciwko grze. Co więcej - dla tych - którzy tylko czasem lubią współdziałać a zwykle preferują rywalizować - Mgła nad Carcassonne przemienia się w dodatek do podstawowej gry. "Mgła..." ma kilka stopni trudności (które zwiększamy dodając pewne dodatkowe mechaniki), ale w gruncie rzeczy stanowi ona kafelkową łamigłówkę. I wszystko byłoby fajnie, gdyby nie to, że ... to wciąż Carcassonne, czyli gra powoli trącąca myszką. Dla niektórych to pozycja na półkę - między Monopoly a Catanem. Dla mnie dzisiaj już nie.

Nigdy nie byłam zbytnio fanką Carcassonne. Wersja z Mgłą zaciekawiła mnie ze względu na wariant solo i figurki duszków :) Mamy tu czystą kooperację - grałam tylko w pojedynkę i jako taka kafelkowa łamigłówka sprawdza się super. Udana wersja klasyka i pozytywne zaskoczenie dla mnie. Zasady są zbliżone do podstawowej wersji Carcassonne, tzn. też m.in zamykamy trakty i miasta, a dodatkowo obszary z mgłą, żeby eliminować duchy. Nie ma tu kładzenia meepli na pola. Można więc uznać, że zasady zostały uproszczone. Jest 6 poziomów trudności, nie różnią się między sobą jakoś rewolucyjnie, ale zauważalnie. Cała zabawa polega na pilnowaniu duchów: zamykaniu mgieł, żeby je z nich usuwać z powrotem do puli i otaczaniu cmentarzy, żeby się tam nie mnożyły. Mamy zatem walkę z czasem, bo dążymy do zdobycia określonej liczby punktów, zanim wyczerpie się stos kafelków lub skończy się pula duchów.