Evergreen zainteresował mnie swoim wyglądem. Gra prezentuje się obłędnie, drewniane elementy, dwuwarstwowe plansze, wszystko ładnie, choć zilustrowane. No cudo! Zasady gry są bardzo łatwe i najlepsze jest to, że wszystko, co ważne, mamy na planszy. To jakie akcje możemy wykonać, ile mamy punktów, ile kart dobiera się w rundzie - wszystko tam znajdziecie. Co do samej rozgrywki, to wybieramy jedną kartę z rzędu i wykonujemy jedną z czterech akcji w odpowiednim biomie, następnie korzystamy z bonusu karty. To całe zasady. Jednak nie zabraknie przy tym kombinowania, jako, że sami decydujemy, którą akcję zrobić oraz gdzie ją wykonać (ograniczając się do koloru z karty) mamy bardzo dużo możliwości. Wiemy, jak będzie wyglądała punktacja na koniec rundy i przewidujemy ile punktów dostaniemy na koniec gry. Punkty na koniec gry otrzymujemy za kwiatki na kartach, które nie zostały wzięte, więc widzimy ile ich jest, ale ta liczba będzie się w trakcie gry zmieniać. Evergreen jest ciekawą grą, choć spodziewałam się czegoś bardziej rozbudowanego. Rozgrywka trwa kilkadziesiąt minut i zostawia niedosyt. Po zakończeniu gry jest jeszcze tyle miejsca na planszach, jeszcze chciało by się coś zrobić, a tu już trzeba kończyć. Wielki plus wykonanie, ale rozgrywka w Evergreen nie sprostała moim oczekiwaniom. Ocena po 4 partiach w 2 i 3 osoby oraz solo. Średni czas gry = 18 min.

Szybkie sadzenie drzewek tak by zgarniały promienie słoneczne. Gra o przystępnych zasadach, nie dużej złożoności, sporej losowości i praktycznie zerowej negatywnej interakcji (poza podbieraniem kart terenów do obsadzenia nie ma żadnej). Dla graczy bardziej zaawansowanych to taki filler między innymi grami, dla początkujących może stanowić wprowadzenie w coś więcej niż monopoly czy talizman. Zagrać mogę, ale na półkę u mnie jednak trafi.