Tak często o niej słyszeliśmy od grona szkolnych pedagogów, że w końcu trafiła do naszej kolekcji. I szczerze mówiąc jest to jedyna gra mówiąca o emocjach, w którą kompletnie nie lubię grać z moimi dziećmi. Najbardziej przeszkadza mi tor na pionki jak w chińczyku. Gramy, aż ktoś nie dotrze do mety. Męczy to nas - dorosłych i zauważam, ze długość rozgrywki męczy też dzieci. Myślę, że w takiej kategorii, kiedy mówi się o rzeczach mocno wewnętrznych i osobistych fajnie jest mieć możliwość kończyć rozgrywkę kiedy czujemy, że jest właściwy moment. Albo grać krótsze rozgrywki, ale częściej. Mamy inne gry rodzinne z tej kategorii (Ego Family, Pytaki) i na ich tle Emocje wypadają bardzo średnio. Chociaż pytania ciekawe i mechanika gry dla zupełnie początkujących graczy może być ok.