Dark Blood

Gra, którą wsparłem „oczami”, i jednocześnie pierwsza wspieraczką, która faktycznie trafiła do mnie na stół. Czy było warto? Odpowiedź na to pytanie nie jest ani prosta, ani jednoznaczna, ale spróbuję się z nią zmierzyć po pierwszych rozgrywkach. W Dark Blood wcielamy się w przywódców asymetrycznych kultów, które walczą o dominację nad wioską. Rywalizacja odbywa się poprzez odprawianie mrocznych rytuałów, kontrolę obszarów oraz zdobywanie wpływów i punktów zepsucia. Gra łączy w sobie kilka klasycznych mechanik euro: kontrolę terytorium, wysyłanie pracowników, elementy licytacji oraz zarządzanie zasobami. Ten miks sprawia, że każda decyzja ma znaczenie, a interakcja między graczami jest wyraźnie odczuwalna. Każda runda składa się z kilku etapów. Najpierw rozmieszczamy naszych kultystów na dostępnych lokacjach, następnie wykonujemy akcje — zarówno podstawowe, jak i te wynikające z przewag na danym obszarze. W trakcie gry możemy ulepszać swoje rytuały, zwiększać liczbę kultystów, a także wykorzystywać wieśniaków do realizowania własnych, często bardzo niecnych planów. Całość wieńczy faza plugawienia lokacji (z wyjątkiem pierwszej rundy), podczas której zdobywamy punkty zepsucia, niezbędne do zwycięstwa. To właśnie ten element nadaje grze mroczny klimat i wyraźnie podkreśla tematykę. Czy jednak Dark Blood spełniło moje oczekiwania? Tu zaczynają się schody. Po pierwsze, nasza pierwsza partia była po prostu zagrana źle — a w dużej mierze winę ponosi instrukcja. Jako całość nie jest ona najlepiej przetłumaczona, momentami nieprecyzyjna i mało pomocna we wprowadzaniu graczy w zasady. Wejście w grę jest przez to trudniejsze, niż powinno. Po drugie, frakcje mogą nie być idealnie zbalansowane. Na tym etapie trudno jednak wydać ostateczny werdykt — mam za sobą dopiero dwie rozgrywki i potrzebuję więcej partii, by to potwierdzić. Po trzecie, wykonanie niektórych elementów pozostawia lekki niedosyt. Odpadające podstawki wieśniaków czy wash ink na różowych figurkach, który sprawia wrażenie, jakby były po prostu ubrudzone błotem, nieco psują ogólne wrażenie. Z drugiej strony, Dark Blood ma wiele mocnych stron. To euro z wyraźną negatywną interakcją i asymetrycznymi frakcjami — a takich tytułów nigdy za wiele. Gra oferuje przepięknie wykonane zasoby, bardzo czytelne planszetki graczy, świetnie zaprojektowany insert oraz figurki, które mimo drobnych mankamentów prezentują się naprawdę efektownie na stole. Klimat jest odczuwalny od pierwszych minut rozgrywki. Na szczególną pochwałę zasługuje regrywalność. Zmienny setup — dodatkowe akcje na lokacjach dla kultu posiadającego przewagę, karty wydarzeń, losowa liczba zasobów i wieśniaków na poszczególnych obszarach oraz różna kolejność plugawienia lokacji — sprawiają, że każda partia przebiega inaczej i wymusza dostosowanie strategii. Podsumowując: Dark Blood to gra z potencjałem, która ma swoje wyraźne wady, ale również wiele elementów, które potrafią przyciągnąć do stołu na dłużej. Czy było warto? Na ten moment powiedziałbym: prawdopodobnie tak, choć z pełnym przekonaniem będę mógł to stwierdzić dopiero po kolejnych rozgrywkach. 7/10 za wykonanie podnoszę do 8/10