Civolution według mnie było próbą stworzenia przez Stefana Felda jego największego dzieła, jego Magnum Opus. Autor m.in. Zamków Burgundii postanowił włączyć do tej gry chyba wszystkie pomysły, na jakie wpadł, stąd może mamy znaczniki pomysłów. Pomimo faktu, iż wprowadzonych zostało tu mnóstwo mechanik, zaskakujące jest to, że Civolution nie traci w ten sposób na spójności, wszystko ze sobą współgra, nie ma żadnych większych zgrzytów. Najważniejsza w tej grze jest optymalizowanie ruchów, wyciskanie każdej akcji do maksimum, przy bardzo ograniczonych zasobach i ilościach akcji. W trakcie rozgrywki czujemy, że rozwijamy naszą cywilizację, ale nie widzę tu możliwości rozwinięcia się we wszystkich obszarach, należy się skupić na kilku głównych. Podsumowując Civolution, daje nam ogromne możliwości w zakresie wyboru akcji, strategii czy taktyki, jaką zastosujemy w trakcie rozgrywki. To wszystko jest przyprawione bardzo krótką kołderką w zakresie ilości akcji, oraz losowości wynikającej z kości. Sprawia to, że zanim nauczymy się tej gry i wyciskać maksimum, upłynie wiele rozgrywek. ~ Dawid

🧬 Civolution – czyli jak nie zakochałam się od pierwszego rzutu… ale od trzeciego już tak Są gry, które od razu łapią Cię za serce. A są takie, które na początku tylko Cię szturchają kością i mówią: „Czekaj. Jeszcze się dogadamy.” Civolution zaczęło się u mnie chłodno. Pierwsze tury? Taki klasyczny „co ja właściwie robię i po co?” Ale potem… klik. Potem drugi klik. A potem łapałam się na tym, że naprawdę kombinuję – jak, gdzie, co i z kim. Karta trafia na kartę, kość na pole, i zaczynam rozumieć. To nie jest gra, która chce Ci się podobać od razu. To gra, która mówi: “Daj mi trochę czasu, a zobaczysz.” Civolution to nie kolorowe euro z efekciarską grafiką. To gra, w której rozwój naprawdę czuć – ale nie przez efekty specjalne, tylko przez to, że z rundy na rundę wiesz więcej, robisz więcej… i chcesz więcej.