Gra swoim tytułem (ale i koncepcją) nawiązuje do eksperymentu myślowego Erwina Schroedingera łączącego mechanikę kwantową opisującą świat w skali mikro (cząstki) ze światem w skali makro (człowiek). Kot zamknięty w pudełku, którego stanu nie znamy, dopóki nie zajrzymy do środka. Tak samo nie znamy kolorów kart z kotami na naszej ręce dopóki ich nie zagramy. Do tego dochodzą jeszcze twisty z punktacją (deklaracja liczby zbieranych lew oraz wpływ wyboru kolorów na tworzenie układów determinujących punktację) i mamy oryginalną grę karcianą. Niewielkie pudełko. W sam raz na wycieczkę. Ale wypełnione po brzegi i to dobrze wykonanymi komponentami (plastikowe żetony, grube planszetki, przyzwoite karty - zmieszczą się zakoszulkowane).

Ojoj.. Co tu się wydarzyło? Zamiast opinii o Kocie wkleił się opis dodatku do Dixita? Ciekawe gdzie zatem poleciała opinia o Cat in the box? Prawdziwy paradoks Schrodingera.. 😉. No dobra, porzadkujemy: to krotko: troszkę brydżowo, troszkę jak w grze w tysiąca czy 358. Zbieramy lewy w kolorach, ale bez kolorów, bo te wyznaczamy sami. Zbieramy lewy, ale nie jak najwięcej tylko tyle ile zapowiemy w trakcie gry. Gramy w karty, ale budujemy tez jakieś majority area.. takie sprytne cuda. Fajne, może być na imprezkę, może być dla karciarzy nieplanszowkowych, także dla rodziców czy dziadków. Warto sprawdzić, bo kosztuje niewiele, równie mało miejsca na półce zajmuje..

Cat in the Box to dziwna gra. Niby zwykłe zbieranie lew, ale dla mnie o wiele większe znaczenie ma aspekt area control, czy tam pattern building (zwał jak zwał). Większą radość sprawiało mi blokowanie przeciwników i rozbudowywanie własnego poletka, niż zbieranie wziątek. Póki co, to dla mnie taki średniak, wydaje się zbyt trudny na imprezę, ale też za mało angażujący na wieczór planszówek. Pogram jeszcze i zweryfikuję ocenę. Ocena po 1 partii. Czas gry = 33 min.