Carta Impera Victoria to gra o układaniu kart w zestawy, przekładaniu kart, usuwaniu kart, wymienianiu kart, przekazywaniu kart. Karty mają kolory, a te mają umiejętności odpalane przez poświęcenie karty z układu. Odpowiednio liczne zestawy też mają swoje stałe abilitki. Z każdego koloru można raz na turę odpalić umiejętność stałą i jednorazową, żeby poskładać korzystne dla siebie kombosy lub zaszkodzić rywalowi. Wykładamy kartę z ręki, odpalamy zdolność, dobieramy do limitu. Wygrywamy, gdy mamy hegemonię w danym kolorze, czyli wymaksowaliśmy ilość kart w tym układzie albo jeśli wyczerpie się stos kart dobierania, liczymy punkty za większości. Tym CIV jest. A czym nie jest? Grą cywilizacyjną nie jest. Stos kart dobierania podzielony jest na trzy ery, w których są różne ilości kart danego koloru. Przykładowo religia nie występuje w erze III. I to musi starczyć za symulację rozwoju cywilizacji. Kolor to kolor. A że jakaś nauka, religia, wojsko czy inna kultura, to tyle, że niektóre kolory są lekko z nimi zbieżne w sensie płytko symbolicznym. Liczy się to, że abilitka danego koloru robi to czy tamto. Sama zabawa kartami jest całkiem miodna. Wymiana kart z przeciwnikiem, usuwanie i dokładanie do układu, pozyskiwanie wybranych kart ze stosu odrzuconych, tymczasowe blokowanie przeciwnikowi możliwości dołożenia do koloru pozwalają na wredne zagrania, kontry, wymianę cios za cios. Interakcja jest bezpośrednia, drapieżna i bywa bolesna. Kombinowania jest całkiem sporo. Na osobną wzmiankę zasługuje kultura, która jest niebieska i ma bardzo fajną monetę do dyspozycji. Tą monetą kopiuje się stałą umiejętność koloru przeciwnika. Jest to nawet dosyć realistyczne podejście do roli kultury w rozwoju cywilizacji. Postęp jest owocem plagiatu. I tak obraca się kartami w nadziei ułożenia zwycięskiego koloru, a gdy to nie wychodzi, gra się na przewagi, aż się człowiek zorientuje, że zapomniał przyblokować przeciwnikowi jednego koloru i się przegrywa.