Otwieram pudełko Architektów 7 Cudów Świata i nerwowo szukam instrukcji, bo to co znajduję w środku to infografika jakaś. Ostatni raz taki brak szacunku dla graczy widziałem w Concordii. Co to za instrukcja, co jest w zasadzie ulotką? Jak mam poważnie podchodzić do czegoś, co przeczytam jednym okiem, a do zrozumienia zasad nie będę potrzebował forum i tutoriali? Powinni umieszczać ostrzeżenie: „Uwaga! Wystarczy czytać ze zrozumieniem.” Ktoś, kto nie zna reguł współczesnego biznesu, przygotował pojemniki, w których mieszczą się zestawy komponentów dla każdego gracza. Po co ja mam do tego insert kupować? Totalny brak wyczucia potrzeb klienta. Jak ja mam w to grać? Dobieram kartę z odkrytej kupki po lewej, albo po prawej, lub z zakrytego stosu na środku stołu. Widzę, jakie mam opcje po bokach i mogę w ciemno dociągnąć, kiedy obie są kiepskie. Biorąc z odkrytych stosów, wystawiam kartę dla któregoś z sąsiadów, co czasami jest równie groźne jak ekscytujące. Cała gra jest w tych kartach. I więcej do szczęścia nie potrzeba. Jak się z 7 Cudów zrobi ekstrakt destylatu esencji istoty gry, to wyjdą z tego Architekci, gra po prostu tak prosta, że aż genialna. W dociągu kart jest i taktyka i próbowanie szczęścia. Jest akurat tyle losowości i interakcji, żeby gra była angażująca dla każdego i na każdym etapie. Akurat tyle zachowuje DNA protoplastki, żeby miała znajome cechy rodowe: budowanie cudów, zbieranie zestawów kart nauki, nieinwazyjne wojowanie z sąsiadami. Wznoszenie cudów świata za pomocą odwracalnych segmentów jest przeuroczym zajęciem. Ta lubieżnie słodka czynność podstępnie aktywuje akurat te neurony, które są odpowiedzialne za beztroską zabawę. To nie jest tylko kwestia zasad, punktów, ambicji, że chce się zobaczyć ukończony cud. To się robi dla frajdy. Dla Architektów trzeba stworzyć osobną kategorię gier: familijna minus. Podpadają pod nią gry tak proste, że aż pozornie zbyt proste. Gry z tak łatwą rozgrywką, że praktycznie mogące uchodzić za zabawkę. Takie gry, w których tworzeniu mustrzem jest Phil Walker-Harding. A teraz też Antoine Bauza.