Amalfi: Renaissance

Amalfi: Renaissanceto gra, w której musimy odpowiednio zarządzać właściwie wszystkim. Staramy się zagrywać karty z ręki i budować swoje tableau, próbujemy utrzymać odpowiedni balans między liczbą posiadanych zasobów, a liczbą workerów, których jesteśmy w stanie wysłać na wspólną planszę. Mamy mały wyścig o pola akcji, karty i kafelki. Wszystko to ubrane jest w bardzo zgrabną rozgrywkę, w której mechaniki się przenikają i dobrze działają. Amalfi nie jest aż tak trudne w zasadach, ma jeden ciekawy koncept, że nasi pracownicy mogą być równocześnie naszymi zasobami, trzeba się do tego chwilę przyzwyczaić, ale gdy się to zrozumie, gra błyszczy. Zasady może i nie za trudne, ale sama rozgrywka potrafi przypalić zwoje mózgowe. Jestem po jednej rozgrywce i z przyjemnością usiądę do kolejnej. A wydaje mi się, że z każdą następną partią Amalfii dostaje więcej kolorytu, bo poznajemy karty i płytki z prywatnymi akcjami, więc jesteśmy w stanie więcej zaplanować. Gra ma lekki vibe Paxów, choć dla mnie jest łatwiejsza w zasadach i przyjemniejsza w rozgrywce. Na koniec słowo o grafikach: może nie są najpiękniejsze, ale mają swój klimat i karty z postaciami na tym brudnobeżowym tle pasują mi do tej gry idealnie i jako całość Amalfi ma spójną i przyjemną dla oka oprawę graficzną.