Nauka nie zna spoczynku w pogoni za obiektywną prawdą i działa na przeróżnych polach, więc więc równie dobrze można przeprowadzić kilka etycznie wątpliwych eksperymentów, publikować moralnie kwestionowalne teorie, bezwzględnym zwalczać cudze tezy i dedykować po omacku na planszy. Alchemicy wreszcie doczekali się rozgrywki na koniec semestru. Młody zaliczył. Dla mnie sesja poprawkowa. Przyjemny worker placemencik z odrobiną empirycznej dedukcji ponad wszelką wątpliwość potwierdził tezę, że jestem stetryczałym piernikiem będącym kotwicą postępu, który nic nie wie o mandragorze i ropuchach. Aplikacja jest niezbędna dla rozkminienia, któremu alchemonowi jest z jakim po drodze. Gra do najkrótszych nie należy, momentami może frustrować, ale droga do profesury nie może być usłana różami.