Szybka, symultaniczna karcianka w której ścigamy się na punkty. Kto pierwszy zgarnie ich 80, odpala koniec gry. Po kolejnej rundzie wszyscy gracze podliczają się i wygrywa osoba z najwyższą liczbą punktów. Gra jest banalnie prosta w swoich założeniach. Ot łączymy cztery karty w ciąg i sprawdzamy jak łączą się ramki na brzegach kart. Zbieramy zasoby, kupujemy za nie nowe karty, staramy się jednocześnie pozbywać kart startowych lub tych które dadzą nam sporą, ale jednorazową korzyść. Grę minimalnie urozmaicają żetony artefaktów czasów minionych, ale nie jest to żadna rewolucja. Zamiast Nas mieliśmy okazję przetestować, ale nie przypadła nam do gustu. Nic specjalnego, a cena również nie zachwyca. Na rynku są lepsze tytuły za takie same, a czasem i mniejsze pieniądze.

Przy pierwszej rozgrywce mnie urzekła, głównie za sprawą angażującej rozkminki nad zamykaniem odpowiednich ramek, celem maksymalizacji zysku. Niestety z czasem staje się bardzo odtwórcza. Brak tu mnogości taktyk i właściwie jedynie scenariusz pełnej dywersyfikacji z naciskiem na karty drugiego poziomu ma tu sens. Ogólnie gra sprawia wrażenie niedokończonej. Wygląda to tak jakby ktoś zobowiązał się do wydania, ale na pewnym etapie prac stracił wiarę w projekt i zaczęło się cięcie kosztów, które ograniczyło potencjał, który tu ewidentnie jest. Najbardziej widać to po kartach, gdzie wszędzie zduplikowano ten sam rysunek, czym całkowicie zniweczono miejsce dające największe pole do zbudowania klimatu. Kafelki pod baterię też wydają się dorzucone do gry na ostatni moment, podczas gdy możnaby tam zrobić świetna minigierke i wprowadzić tam jakiś aspekt rywalizacyjny. Jako takie granie na swoim poletku sprawdza się to dobrze. Jednak brak tu twista, który jakoś wznieci emocje przy stole. Tu tego nie ma gdyż nawet w aspekcie deckbuildingu nie ma opcji na interakcję. Nikt nikomu niczego nie może podebrać gdyż ciągniemy z zakrytych stosów, podczas gdy dużo ciekawiej byłoby grać przy odsłoniętych wierzchnich kartach. Podsumowując, rozgrywka jest przyjemna, ale myślę że po 3-4 partiach do zapomnienia, a szkoda bo gdyby poświęcono temu więcej uwagi to mogło powstać coś znacznie lepszego.