Abominacja: Dziedzictwo Frankensteina

Chyba nigdy nie miałam takiej chrapki na rozgrywkę, jak po przeczytaniu instrukcji do Abominacji. Wszystko tam odzwierciedlało, to co będziemy robić. Mamy możliwość wykupienia zwłok po egzekucji lub ze szpitala, czy kostnicy, możemy je również wykopać z cmentarza, wynająć zabójcę lub samemu zamordować, a następnie żałowania za grzechy, których się dopuściliśmy. Jako naukowcy możemy również zdobywać wiedza na sympozjach, czy reputację podczas wygłaszania wykładów akademickich, a w laboratorium, w którym tworzymy monstrum, możemy oddawać krwi na własne potrzeby. To jest rewelacyjne, gra prawie, że daje nam przepis na skonstruowanie idealnego potwora. Twórcy starali się żeby Abominacja ociekała klimatem i wszystko w grze miało ręki i nogi (hehe). Na dokładkę dostajemy element gry fabularnej z podejmowaniem decyzji podczas wydarzeń i spotkań. Mimo tych wszystkich starań, w czasie rozgrywki emocje już opadły i mimo, że wysyłałam workerów do tych wyżej opisanych miejsc, tak na prawdę rozgrywka sprowadzała się do przeliczania, które miejsce da mi jakie zasoby oraz w jakiej liczbie i stanie rozkładu. Koniec końców Abominacja to taka zabawa w księgowych z bardzo dobrym tłem fabularnym. Grałam już od razu z wariantem Igor, który skracał czas rozgrywki. Wyciągnę Abominację na stół ponownie, bo to dobra gra, zwłaszcza na Halloween :) Gra naprawdę zyskuje w moich oczach, z każdą kolejną partią lubię ja coraz bardziej. Ocena po 4 partiach w 3 i 4 osoby. Średni czas gry = 3:12 h.