Podsumowanie Essen Spiel 2023

NUCLEUM - gra, na którą czekałem najbardziej i się nie zawiodłem. Czuć tutaj duch Brassa, ale gra nie kopiuje tego co znamy z Birmingham, a rozwija pomysł budowania sieci. Ma szansę na moją prywatną topkę wśród cięższych euro.

Pierwsze wrażenia po 2 partiach: 5/5

3 RING CIRCUS - lekkie euro o tworzeniu swojej trupy cyrkowej poprzez układanie kart w naszym tableau oraz zbieranie dodatkowych kart i punktów przez występy w różnych miastach. Bardzo przyjemne flow rozgrywki i proste zasady sprawiają, że jest to ciekawy tytuł również dla mniej doświadczonych graczy. Obawiam się o regrywalność, bo z partii na partię praktycznie nic się nie zmienia.

Pierwsze wrażenia po 2 partiach: 3.5/5

WHITE CASTLE - małe pudełko skrywające sprytną grę o zarządzaniu zasobami do zagrania w około godzinę. Bardzo ciekawy system wysyłania naszych ludzi na planszę (3 rodzaje meepli mających różne funkcje). Mimo, że nie jestem fanem mechaniki dice placement to tutaj mi się ona podoba. Plus za to, że pola akcji na planszy to losowo układane karty, więc regrywalność wydaje się spora.

Wrażenia po 2 partiach: 4.5/5

KNARR - prosta karcianka w klimacie wikingów. Zagrywamy karty, aby odpalić bonus i jeżeli mamy już przed sobą kartę w tym samym kolorze to odpalamy także jej premię. Jak już zbierzemy drużynę wikingów, to możemy ich odrzucić, aby wykonać misję, czyli zdobyć sporo punktów. Wyścig na ok. 20 minut. Niby nic specjalnego, ale działa i gra się przyjemnie.

Ocena po 5 partiach: 3.5/5

FUTURE INC. - karcianka o produkowaniu dóbr i sprzedawaniu ich potem na rynku. Trik polega na tym, że zagrywając kolejne karty zwiększające naszą produkcję, zmieniamy też popyt na inne dobra oraz ustalamy ceny, po których będziemy sprzedawać. Na koniec rundy sprawdzamy popyt na każdy produkt i sprzedajemy (albo nie) w zależności od cen naszych oraz innych graczy. Ciekawe, ale trochę losowe.

Ocena po 5 partiach: 4/5

EVENFALL - połączenie karcianki w stylu Osadników: Narodziny Imperium oraz mechaniki worker placement. Jest dużo synergii pomiędzy kartami, które możemy zagrywać tylko na lokacje, które najpierw musimy zdobyć, wysyłając nasze wiedźmy na pola akcji. Mamy też odrobinę area majority i zarządzania surowcami. Dużo tekstu na kartach, które dobieramy, znacznie spowalnia tury graczy. Obawiam się trochę o regrywalność, bo różnych kart nie ma za dużo w pudełku.

Pierwsze wrażenia po 2 partiach: 3.5/5

QUICKSAND - zwariowana gra czasu rzeczywistego, w której zagrywamy karty i poruszamy klepsydrami, które nie mogą przesypać się do końca, bo przegramy. Proste i sprytne zasady, masa śmiechu i chaosu.

Ocena po 10 partiach: 4/5

APIARY - obok gry Stonemeier Games nie mogę przejść obojętnie. Apiary zainteresowało mnie mechaniką worker placement, w której nasi robotnicy mają różną siłę, a także możemy wypychać innych graczy z pól akcji. Wszystko to w świetnej oprawie graficznej od Kwanchai Moriya. Zasady gry są bardzo proste, a wszystkie akcje opisane na planszy, więc próg wejścia jest niski. Celem jest dokładanie kafelków na naszą planszę - niektóre będą dawać jednorazowe bonusy, inne stałe zdolności albo warunki punktowania. Ta gra za samą koncepcję powinna zrobić na mnie dużo większe wrażenie niż zrobiła po pierwszej partii. Muszę na pewno zagrać jeszcze kilka razy, bo asymetryczne frakcje z bardzo mocnymi zdolnościami sprawiają, że każda partia będzie inna.
Wrażenia po 1. partii: 3.5/5

KUTNA HORA - Czech Games Edition ostatnio mnie trochę rozczarowuje. Niestety Kutna Hora nie przerwała tej passy. Mamy tutaj system wyboru akcji oparty na kartach i to co bardzo lubię, czyli wykonujemy 2 akcje w swojej turze. Z drugiej strony, to co miało błyszczeć, czyli mechanizm rynkowy, jest dla mnie nieciekawy od strony planowania akcji. Poza tym nie lubię, jak jedną akcję budowy rozbija się na 3 akcje, które nie są same w sobie ciekawe. Do tego jeszcze system punktowania celów na koniec gry, w którym gracze muszą zapłacić za odblokowanie punktowania dla wszystkich, też sam w sobie jest niby ciekawym pomysłem, ale w praktyce zazwyczaj każdy zapunktuje bardzo podobnie za dany cel, więc zachęta do inwestowania w tę akcję jest bardzo mała. Na pewno gra znajdzie swoich wielbicieli, ale dla mnie to taki tytuł, w który zagrałem raz i nie mam potrzeby tego powtarzać.
Wrażenia po 1. partii: 2.5/5

POINT CITY - młodszy brat Point Salad, który trochę bardziej komplikuje mechanizm znany z pierwszej części. Teraz, żeby kupować "karty celów" musimy zapłacić za nie kartami zasobów. Dodatkowo, "karty celów", które tematycznie są budynkami, mogą nam dawać stałą produkcję zasobów, żetony dodatkowych warunków punktowania i oczywiście punkty same w sobie. Mechanizm wyboru kart z wystawki jest trochę męczący, bo musimy uważać, żeby w miejsce karty zasobu dołożyć kartę miasta i vice versa. Wydaje mi się, że Point Salad urzekło mnie swoją prostotą i nie do końca jestem fanem tej bardziej skomplikowanej wersji, w której wpływ losowości na rozgrywkę jest jeszcze bardziej odczuwalny.
Wrażenia po 1. partii: 3/5