Często o tej grze mówi się, że "to takie łatwiejsza Zamki Burgundii". Cóż, jest w tym sporo prawdy, ale co ważne, absolutnie nie należy tego traktować jako wadę. Gra opiera się na kartach i ich kolorystyce, dzięki którym będziemy kupować kafelki posiadłości i dokładać je do naszych włości. Mamy kilka akcji bonusowych, które nieco urozmaicą rozgrywkę. Gra spokojnie do zrobienia w godzinę, do zagrania również z początkowymi graczami, sprawdzająca się w każdym wariancie osobowym, nie wymagająca od nas myślenia na najwyższych obrotach. To wszystko sprawia, że po ciężkim dniu i lekkim zmęczeniu wole wybrać się do Toskanii niż Burgundii.

Zamki Toskanii to łatwiejsza wersja Zamków Burgundii. Jeśli lubisz Zamki Burgundii to warto sięgnąć również po Zamki Toskanii, gdyż klimat Burgundii jest mocno wyczuwalny, ale też mechanika gry układania włości i punktowania za nie została podobna. Gra podzielona jest tylko na 3 rundy, podczas których będziemy albo pobierać karty albo kafelek terenu lub też będziemy umieszczać wcześniej zabrany kafelek terenu na naszej planszy. No i właściwie to cała mechanika. Każdy kafelek daje nam inne efekty: otrzymujemy pomarańczowych robotników, którzy zastępują nam karty, otrzymujemy kamień z szarego pola, który pozwoli nam wykonać jeszcze jeden ruch, czerwony kafelek miasta pozwoli nam wziąć kafelki bonusowe, które ułatwiają nam rozgrywkę, żółte kafelki dają nam karty itp. Itd. Osobiście gra mi się podoba, jest prosta lekka i może być dobrym wstępem do pokazania komuś Zamków Burgundii, które są trudniejsze od zamków Toskanii lub po prostu dobra gra na wprowadzenie kogoś w świat planszówek do suchych euro.

Ja daję 4.5, choć było blisko tego żeby gra wyleciała z mojej kolekcji. Po trzech pierwszych partiach ogarnąłem, jak mi się wydawało, strategię wygrywająca polegająca na pójściu w kamień po szybkim rozbudowaniu akcji bonusowych z kopalni do trzech. Zaraz po tym strategię przejęła moja żona a ja przez kolejne 10 partii starałem się udowodnić że ogram ją na inne sposoby... Bezskutecznie. Ale później zdazyly się partie, w których żona nieznacznie, ale jednak zaczęła przegrywać. Mamy więc kolory, w które generalnie bardziej opłaca się inwestować, ale nie jest to regułą w każdej rozgrywce. Dodatkowo obecna jest tu pewna dawka losowosci która mnie z początku mierziła. Podobnie jak w Zamkach Burgundii daje się ją okiełznać, choć tu trzeba kosztem innych akcji pójść w pomarańczowe, co nie zawsze jest oplacalne, wiec trzeba mieć na uwadze udział losowosci w grze. Ogólnie jest do bardzo elegancko zaprojektowany tytuł, dużo szybszy od starszej siostry, przez co zdecydowanie częściej ląduje u mnie na stole. Jest coś takiego w tej grze, że zawsze mamy ochotę w nią zagrać, pomimo wcześniej wymienionych wad.