Otwarciu pudełka z grą towarzyszyły achy i ochy moich chłopców oraz moje ledwie skrywane westchnienia. Wreszcie mam swoje plastikowe stateczki i monumentalne, dwuwarstwowe kafle, po których będę nimi sobie latał. Zawsze chciałem być kosmicznym piratem. Wiem, że klimat w tej grze to tylko złudzenie, ale to moje złudzenie. Tortuga wreszcie bezceremonialnie rozwiązuje problem odchudzania talii. Płacisz i wyrzucasz kartę za burtę. Co z oczu, to z decku. Bardzo przydatną mechaniką jest możliwość zarezerwowania karty z ręki do następnej tury. W ten sposób coś można sobie zaplanować, odłożyć kartę do walki, zabezpieczyć sobie ruch lub finanse, a nawet przygotować kartę pod kombosa, który tak bardzo by się przydał. Żeby kupić kartę z konkretnej wystawki, trzeba udać się na odpowiedni kafel. Gra dba o to, żeby gracze byli ciągłym ruchu niczym wygłodniałe rekiny. Piratem zostaje się dla punktów wpływu, a te zdobywa się za podbijanie lokacji, pokonywanie potworów i walkę z konkurentami. Można farmić swój kawałek modularnej planszy, nikt tego nie broni, ale jest to nudne, niefektywne, niesportowe i sprzeczne z pirackim kodeksem. Karty z każdej rodziny potrafią wchodzić że sobą w ciekawie się kombujące synergie, więc warto eksperymentować ze specjalizacją. Każdy statek ma swoją specjalną umiejętność, która nie jest specjalnie przełomowa, ale pomaga obrać kurs w rozgrywce. Tortuga daje graczom po statku, garści kart i mówi im głosem gromkim jak terkot wciąganego łańcucha kotwicznego: „Masz zdobyć piętnaście punktów, podbić Tortugę i nie obchodzi mnie, jak tego dokonano byleś spływał już z mojej przystani!”