Grę mogę ocenić po kilkunastu rozgrywkach dwuosobowych, bo większą ekipą jeszcze nie graliśmy. Na tyle nas wciągnęła, że wyciągamy ja na stół dzień po dniu i rozkminiamy kto zabił, czym i dlaczego :) Świetna gra dedukcyjna, ma przejrzyście napisaną instrukcję, nie mamy wątpliwości jak grać. Nie jest to bardzo ciężko tytuł, więc nie ma paraliżu, że ktoś za długo myśli. Nieco losowa, dla nas to mały minus dlatego nie dajemy maksymalnej oceny.

Zagadka tysiąca i jednej śmierci Woodruffa Wilsona czeka na rozwiązanie. Ekscentryczny milioner ma w zwyczaju zapraszać do siebie szemranych gości, z których każdy ma do niego uzasadnione pretensje, jakie w mgnieniu oka mogą stać się motywem zbrodni. Nic dziwnego zatem, że za każdym razem gospodarz jest znajdowany martwy we własnym gabinecie. Rolą graczy jest odtworzenie karta po karcie jak do tego doszło i precyzyjne wykreślenie dowodów i poszlak na bardzo podręcznym arkuszu. Ten z detektywów, kto jako pierwszy trafnie wydedukuje kto, dlaczego i czym, wygrywa. Nie pożądani goście zgrabnie łączy dobieranie kart, specyficzną licytację i bardzo sprytną wykreślankę. Z otrzymanych kart śledczy zakreślają na arkuszach uzyskane informacje. Następnie jeden z graczy zaznacza, na temat których pomieszczenia rezydencji oraz podejrzanych chciałby uzyskać więcej informacji. Każdy z graczy może zaoferować mu z ręki zakryte karty, odnoszące się do potrzebnych wskazówek. Na proponowanych kartach umieszcza się żeton określający ich wartość punktową. Jeśli pierwszy gracz przyjmie ofertę, mysi wymienić że swojej ręki karty o tej samej lub wyższej wartości. W ten sposób odbywa się niejawna wymiana informacji wokół stołu. Można otrzymać cenną wskazówkę lub trop, który postawi naszą hipotezę do góry nogami. Czasem przyjdzie karta, która dubluje posiadane informacje, ale tak już jest w fachu detektywa. Po tym jak runda wymiany zatacza pełne koło wokół stołu, gracze uzupełniają notatki, po czym każdy, kto czuje się na siłach, może podjąć próbę rozwiązania zagadki. Na koniec gracze zostawiają na ręce trzy karty, dobierają kolejne trzy że stosunku kart śledztwa i wracają do wykreślania i główkowania. Najlepsze momenty gry to chwilę, gdy z z arkusza wyłania się coś na kształt kryminalnego dochodzenia z prawdziwego zdarzenia. Widzimy kto gdzie mógł przejść i jakie narzędzie zbrodni miał pod ręką. Trafimy na wykluczające się wersje zdarzeń. Będziemy mogli wreszcie kogoś kategorycznie skreślić z listy podejrzanych. Liczba możliwych sprawców skróci się drastycznie, narzędzie mordu może być jednym z dwóch i tylko liczba osób w garażu nie chce pasować do żadnej teorii. Czekać na nowe karty w następnej kolejce, czy strzelać na podstawie domysłów? Niepożądani Goście są świetną detektywistyczną wykreślanką. Po zakończonej partii aż korci, żeby opowiedzieć krok po kroku jak rozkminiło się sprawę. Po wszystkim ktoś musi posortować karty, a to jest prawdziwa zbrodnia, bo jest ich dużo, a chce się sprawnie rozkładać grę.