Gra Minerały to gra, która urzekła mnie swoją pięknością i prostotą. Najczęściej zasiadamy do niej wraz z rodzicami, jest to ich ulubiona gra. Ograny w planszówki 7 latek bez problemu zrozumiał zasady i bardzo lubi do niej wracać, a więc jest to gra, która spodoba się młodszemu i starszemu pokoleniu. Minusem jest czas jaki trzeba poświęcić na przygotowanie planszy, za to sami ustalamy jak wyglądać będzie plansza gry, wszystko zależy od naszej fantazji.

Minerały to z pewnością bardzo ładna gra, co więcej – rozgrywka też jest przyjemna. Największym problemem dla mnie jest to, że rozkładanie planszy trwa czasem (bez kitu!) dłużej niż rozegranie partii. Wysypujemy wszystkie kafelki na stół, a następnie mozolnie odwracamy te, które nieszczęśliwie wylądowały na niezadrukowanej stronie. Jednostronne zadrukowanie kafelków w Minerałach ląduje na pierwszym miejscu problemów, które można było rozwiązać jednym prostym trikiem [ZOBACZ JAK]. Rozumiem kwestię kosztów produkcji, ale gdyby nie to, rozkładanie gry trwałoby 2 minuty i mógłbym z czystym sercem polecić Minerały jako sympatyczny filler. Tu zresztą wychodzi problem związany z oczekiwaniami. Agresywny marketing gry z jednej strony szanuję, bo sprzedało się tego mnóstwo, z drugiej jednak trochę rozbuchało to oczekiwania i spodziewałem się faktycznie jakiejkolwiek strategii. Nie, w Minerałach strategii nie uświadczycie, możecie za to rozwalić pół planszy jednym ruchem i skrócić rozgrywkę o połowę. Generalnie nie jest to zła gra – jest śliczna, prosta i idealna, by wprowadzić kogoś nowego w świat gier planszowych poza Chińczykiem i Monopoly albo zagrać z dzieckiem. Niestety rozkładanie jej jest drogą przez mękę, a rozgrywka w moim odczuciu tego nie wynagradza.