Budujemy ogród dokładając kafelki wokół fontann. Z czasem robi się ciaśniej na planszy i nie raz bywa tak, że ktoś z graczy zajął nam upatrzone wcześniej miejsce. Zasłaniając kafelkami pola, będziemy zbierać kryształki, które możemy wymienić na specjalne umiejętności lub drzewa dające nam punkty zwycięstw. W trakcie rozgrywki widzimy jak z ubogiej pustyni robi się coraz ładniej i kwieciściej. Jednakże gra jest po prostu okej, nie ma nic w sobie porywającego. O czym chciałabym jeszcze wspomnieć, to rozstawianie tych wszystkich kryształków na określona pola jest bardzo męczące. Gra do trudnych nie należy, można śmiało pokazać początkującym graczom.

Ishtar: Ogrody Babilonu polubiłem z powodu uderzającego podobieństwa do Eufratu i Tygrysu. Sami rozumiecie, że Babilon, prawda? Wybieranie kafelków na rondelku, układanie płytkowych trawników po upstrzonej kryształkami pustyni, sadzenie drzewek, kombinowanie z bonusami i walka o przewagi przy fontannach, wszystko to mówi mi w deszczowe dni, że Knizia mógłby zrobić taką grę i nikt by od niej nie uciekał z bólem głowy i obłędem w oczach jak od Eufratu. Istnienie Babilonii potwierdza moją szaloną teorię.