Zagraliśmy w „Carcassonne na pieniądze”. Leciwa Alhambra została rzucona na pożarcie planszowym świeżakom, którzy nie mają cierpliwości ani sił na godzinne tłumaczenie zasad przed eurosuchym maratonem. Ze swojego zadania gra wywiązała się wzorowo. Każdy układał sobie własny ogródek okazyjnie podbierając co smakowitsze kafelki z rynku. Rosnąca liczba punktów możliwych do zdobycia przy każdym punktowaniu mobilizowała do specjalizowania się w konkretnych kolorach budynków. Największa estetka wygrała o kilka długości przed kalkulatorami, co przywraca wiarę w ludzkość. Eksperyment planszowego powrótu do czasów, kiedy gry były prostsze, przyjemniejsze, nie wymagały godzin żmudnego studiowania instrukcji oraz trzymania graczy pod kluczem, żeby nie uciekli, należy uznać za satysfakcjonująco udany.