W co graliśmy w listopadzie 2021

Bezpelacyjnym królem listopada jest Gloomhaven: Szczęki Lwa. Rozgraliśmy 8 scenariuszy w wariancie 2-osobowym i zdecydowanie nie mamy dość. Więcej o naszych wrażeniach możecie przeczytać na stronie gry w zakładce recenzje.

W listopadzie ukazała się nowa edycja klasyka jakim są Fantastyczne Światy. Wydawanie starych, uznanych gier w nowej wersji staje się coraz ważniejszym trendem w branży planszówkowej. Część graczy może narzekać, że to niepotrzebne odgrzewanie kotletów i wydawcy powinni skoncentrować się na tworzeniu nowych gier. Jednak ma to też swoje plusy, bo przy liczbie gier, która pojawia się na rynku nie ma szans wypróbowania wszystkiego, a nowe edycje dobrych tytułów dają szansę na nadrobienie gier, które nam umknęły. Tak właśnie jest w przypadku Fantastycznych Światów. Jest to idealne połączenie bardzo prostych zasad, dużej dawki kombinowania oraz krótkiego czasu rozgrywki. Poza tym gra dobrze sprawdza się też na większą liczbę osób co stanowi dobrą alternatywnę do gier imprezowych gdy jednak chcielibyśmy trochę pomyśleć w trakcie rozgrywki.

Uwielbiamy uniwersum Diuny stworzone przez Franka Herberta. W tym otrzymaliśmy już jedną fenomenalną grę z tego uniwersum – Diunę: Imperium, ale Diuna: Sekrety Rodu jako gra bardziej skoncentrowana na fabule i klimacie też musiała trafić na nasz stół. Nie będziemy jeszcze oceniać gry, bo rozegraliśmy dopiero dwa scenariusze. Pierwsze wrażenia są natomiast mieszane. Z jednej strony klimat Arrakis jest odczuwalny, ale trochę brakuje poczucia sprawczości w tej grze. Bardziej czujemy, że odkrywamy jakąś historię, a nie w niej uczestniczymy. 

To jeden z tych klasyków, który czekał na półce od wielu lat. Był to jedna z pierwszych nowoczesnych planszówek w jakie graliśmy. Pomimo wielu rozegranych partii po kilkuletniej przerwie trzeba było sobie odświeżyć zasady co okazało się nadzwyczaj łatwe. Patrząc z perspektywy gier, w które gramy aktualnie reguły Szoguna są bardzo proste i tłumaczenie zasad zajmuje dosłownie 10 minut. Gra polega głównie na dodawania swoich kosteczek na planszę, a potem przesuwaniu na sąsiednie obszary gdzie zazwyczaj wywołujemy bitwy. Drugim ważnym aspektem jest wznoszenie budowli, które zapewniają bardzo dużo punktów. Może nie ma tu tak wielu wzajemnie zazębiających się mechanik jak we współczesnych tytułach, ale design jest bardzo czysty co stanowi kwintesencję gier typu area control.

Podczas jednego z wieczorów spędzonych w Awarii Prądu we Wrocławiu mieliśmy okazję sprawdzić intrygujący tytuł wydawnictwa Leder Games. Uwagę w Forcie przyciągają oczywiście grafiki autorstwa Kyle’a Ferrina odpowiedzialnego za wygląd Roota. Gra obiera się na mechanizmie budowania talii, ale jest tu kilka ciekawych twistów, które sprawiają, że gra jest ciekawa i unikatowa. Wcielamy się w dzieci, które jedząc pizzę oraz zbierając zabawki budują fort i trzeba przyznać, że temat ten jest sprytnie połączony z mechaniką. 

Viticulture nie jest nowością, ale w listopadzie w końcu udało nam się pierwszy raz zagrać w tytuł Jamaey’ego Stegmaiera. Tak jak sugeruje cały planszowy internet graliśmy od razu z dodatkiem Toskania. O grze słyszeliśmy różne opinie, ale zaskoczyła nas bardzo pozytywnie. Ciekawy mechanizm zajmowania pól akcji różnymi pracownikami oraz pór roku wraz z tematem pasującym do całości daje dużo satysfakcji. Trudno jednoznacznie oceniać grę po jednej rozgrywce, ale najlepszą rekomendacją będzie to, że bardzo chętnie zagramy ponownie.