Gry kooperacyjne

Karty z cyframi i zadaniami oraz zakaz rozmawiania. Tyle wystarczy, żeby grać partię za partią, próbując pokonać grę na kilku poziomach trudności. Zadania wskazują konkretny układ, który musi zostać odwzorowany na czterech wyłożonych numerycznych kartach. Czasem będzie to stworzenie konkretnej sumy, czasem umiejscowienie kart o wskazanych kolorach względem siebie, a innym razem wymogi związane z parzystymi i nieparzystymi wartościami. Brzmi za prosto? Jeśli doda się do tego ograniczenie wykładania kart na inną tylko z pasującą cechą i brak kontaktu werbalnego okazuje się, że przegrywa się zazwyczaj tuż przy samym finiszu…

Z kategorii słownych gier kooperacyjnych poleciłabym w pierwszej kolejności Dżem Dobry, jednak jest ono już niedostępne w sklepach. Na szczęście Rebel ma w katalogu więcej imprezowych tytułów, w których odnajdą się fani Scrabbli, krzyżówek i innych słowotwórczych zabaw. Gra w zielone nie odkrywa niczego szczególnie nowego w swojej kategorii. Całą robotę robi twist z koniczyną i układaniem kart, aby dwa słowa na krawędzi tworzyły parę, do której trzeba dopisać skojarzenie. Fajne jest obserwowanie dyskusji współgraczy, którzy muszą później rozgryźć nasz tok myślenia i na nowo ułożyć te karty.

Nieco szalony pomysł przerobienia klasycznej rywalizacyjnej formy Carcassonne na wersję w 100% kooperacyjną wyszedł nadzwyczaj świetnie. Zasady zbliżone są do podstawki - też otaczamy pałace, zamykamy trakty i miasta, a dodatkowo obszary z mgłą, żeby eliminować duchy. Cała zabawa polega właśnie na pilnowaniu tychże duchów, aby nadto się nie namnożyły. Gdy wszystkie opanują okolice Carcassonne, jesteśmy zgubieni. Czuć walkę z czasem i pewnego rodzaju „łamigłówkowatość”. O żywotność wyzwań nie trzeba się martwić, bo można wielokrotnie przechodzić grę na sześciu poziomach trudności.

Rozgrywki w Pandemię już Ci się przejadły, a chcesz poczuć trochę podobny vibe? Odpowiedź jest prosta: wystarczy wpaść w Pętlę małych kombosów, szczypty rozbudowy własnej talii i podróży w czasie. Cel: dorwać fiśniętego antagonistę w postaci dr. Fuksa. Śmigamy po okrągłej planszy podzielonej na kilka epok, usuwając kosteczki wyrw czasoprzestrzennych i duplikaty doktorka, aby ten nie przejął władzy nad światem. Łatwo tym kryzysem zarządzać nie jest. Z jednej strony trzeba reagować na bieżące akcje sterowanego przez grę Fuksa, z drugiej – dążyć do zrealizowania czterech misji, bo tylko to zapewni zwycięstwo. Jeśli dodamy do tego świetnie wplecione w grafiki nawiązania do popkultury wychodzi nam jeden z fajniejszych coopów, jaki wyszedł na polskim rynku w ostatnich latach.

Przy tej grze nikogo przy stole nie dopadnie nuda, bo nie będzie na nią czasu! Ostry dyżur to ten rodzaj kooperacji, który rozgrywany jest pod presją przesypującego się w klepsydrze piasku, a precyzyjna komunikacja jest na wagę uratowania życia pacjentów. Czuć, że jesteśmy zespołem lekarzy, który musi szybko i przede wszystkim skutecznie działać. Co rundę pojawiają się nowi pacjenci, trzeba ich przyjąć, zdiagnozować, doprowadzić na odpowiednie badania – zdecydowanie brakuje trzeciej ręki. Zwłaszcza, że niektóre czynności wymagają wykazania się zręcznością. Dodatkowo wygląd tej gry jest rewelacyjny – trójwymiarowe łóżka, plastikowe strzykawki, drewniane komponenty w kształcie różnych narządów. Do rozgrywki można spokojnie odstawić krzesła na bok, bo większość partii stoi się w emocjach nad stołem.

Endangered jest przykładem gry, która porusza ważny społecznie temat i dobrze integruje go z mechaniką. Wspólnie musimy ochronić zagrożone gatunki zwierząt i zahamować niszczenie środowiska, wpływając na decyzje ambasadorów ONZ. Świetnie spleciono tu rozbudowę dostępnych pól akcji na kartach z wystawianiem na nich kości. Ciekawych motywów jest zresztą więcej: asymetryczne postaci graczy, reagowanie na negatywne wydarzenia, spełnianie celów i łamigłówka w sposobie rozmieszczania zwierząt, aby przeżyło ich jak najwięcej. Endangered to sprytnie pomyślany system, bo każdy gatunek cechuje się własnymi dodatkowymi zasadami. Działa to nieco na zasadzie scenariuszy ze zmiennymi regułami i kilkoma poziomami trudności, wymuszając na nas zupełnie inne podejście. W grze podstawowej przyjdzie nam ratować tygrysy i wydry, a gdy będzie nam mało, to do Endangered wyszło już kilka dodatków.

W Paint the Roses zdecydowanie najbardziej odnajdą się osoby lubiące dedukcję i łamigłówki. Pod względem tematycznym w grze tworzymy różany ogród zgodnie z zachciankami Królowej Kier. Zapełniamy planszę ślicznie wyglądającymi kafelkami przedstawiającymi żywopłoty i kwiaty. Pod względem mechanicznym najprościej ten tytuł porównać do Kryptydy lub P.I., przy czym Paint the Roses jest oczywiście grą w pełni kooperacyjną. Każdy z graczy będzie dysponował fragmentami zleceń Królowej, które pokazują pewien układ dwóch kafelków. Podczas rozbudowy ogrodu, przy ograniczonej komunikacji, musimy udzielać współgraczom wskazówek do naszej karty, jednocześnie próbując odgadnąć, co mają inni. Robimy to przy użyciu umieszczanych na kafelkach kostek, które wskazują poziom spełnienia warunków naszego układu.

Na liście nie mogło zabraknąć szlajolocha, bo nic tak nie jednoczy, jak wspólne nawalanie potworów. Massive Darkness 2 daje to, czego można oczekiwać od dobrego dungeon crawlera: eksplorację, wyskakujące zewsząd poczwary, sporo turlania kośćmi i ulepszanie bohatera. Zresztą rewelacyjną sprawą w MD2 jest asymetryczność bohaterów – to taka dodatkowa gra w grze, żeby dobrze poznać charakterystykę własnej postaci i wykorzystać jej umiejętności na maxa. Dla osób, które nie są koneserami gatunku i szukają uniwersalnego dungeon crawlera ten tytuł może być świetnym wyborem.