Carcassonne

Dziś napiszę wam co nieco o Carcassonne. Jest to gra niemieckiego wydawnictwa Hans im Glück, w Polsce została wydane przez  Bard Centrum Gier z Krakowa. W 2001 Carcassonne dostała nagrodę „Gra Roku” (Spiel des Jahres). Powstaje pełno dodatków i różnych wydań tej samej gry. W Polsce i na całym świecie jest bardzo popularna. Jest grana głównie przez rodziny z dziećmi, emerytów ale również przez młodszych odbiorców. Są tworzone nawet turnieje w tę grę. Nie rozumiem tylko “jak i dlaczego”?

To nie będzie długa recenzja, bo sama gra wielką nie jest.

Gra polega na kolejnym wyciąganiu kafelków ze wspólnego stosu (1 na gracza na turę), układaniu ich, by pasowały do tych, które już znajdują się na planszy i najrozsądniejszym (i najbardziej opłacalnym) zajmowaniu przez swoich podwładnych (pionki) najatrakcyjniejszych miejscówek (zamku, drogi, klasztoru, pola).

Co ja o tym wszystkim myślę? To będzie moja pierwsza recenzja, która nie będzie recenzją zachęcającą do kupna gry. Zagrałem w Carcassonne kilkanaście (może i wskoczyło mi ponad 20) razy i starałem się znaleźć zalety tej gry. Znalazłem! Niewiele, ale są. W grę może zagrać prawie każdy. Małe dziecko szybko zrozumie zasady i szybko zacznie zbierać swoje pierwsze punkty zwycięstwa. Za każdym razem gra wygląda trochę inaczej, bo kafelki wyciągane są w różnej kolejności, przez co nie ma możliwości obycia się z planszą i używania jednej, skutecznej strategii. To jednak na tyle, jeżeli chodzi o zalety.

Niestety nie mamy wpływu na kolejność wyciągania kafelków, przez co gra jest bardzo losowa. Do tego stopnia, że czuje się bezradność, gdy kolejny kafelek okazuje się zwykłym kaflem z drogą, który niczego ciekawego do gry nie wnosi. Carcassonne jest również bardzo nudne. Nie wiem co widzą ci wszyscy recenzenci, którzy ekscytują się tym tytułem. Po trzecim kafelku zaczynam ziewać i nie przestaję do końca rozgrywki. Jeżeli macie za dużo stresu, to ta gra niestety was nie zrelaksuje. No chyba, że macie fart w wyciąganiu kafli. Wtedy gra może być nawet przyjemna. Na szczęście nie jest ona długa, więc szybko będziemy mogli spakować ją do pudełka i zacząć coś porządnego.

Do Carcassonne powstało mylion dodatków. Każdy z nich jest kiepski i dodaje zasady z dupy. No i w dodatku ma z dupy nazwę. Dla przykładu „Księżniczka i Smok” wrzuca na planszę tytułowego smoka, który sieje śmierć wśród podwładnych, a „Bazary i Mosty” nagle dodaje zasadę licytacji kafelków za punkty zwycięstwa. Rzeczy te nie pasują kompletnie do klimatu gry, którego w sumie i tak nie ma. Co prawda urozmaicają rozgrywkę, ale mam wrażenie, że jej nie ulepszają.

Jeżeli nie macie poniżej 10 lat lub powyżej 50, to nie jest gra dla was. Chyba, że macie dzieci/rodziców w tym wieku. Jednak i takie osoby gra może znudzić i odstraszyć od gier planszowych, zamiast je zachęcić. Ew. jesteście osobami, które grają w planszówki raz na miesiąc, jak wpadnie ktoś na kawkę. Jednak uważam, że jest o wiele ciekawszych gier, które próg wejścia mają podobny. Przykładem może być świetny Splendor, który nie bez powodu otrzymał nagrodę „Gra Roku” na tegorocznym festiwalu Gramy! Ludzie, nie kupujcie Monopoly i Carcassonne, bo stoją na witrynie sklepowej lub są w top 10 najlepiej sprzedających się gier w sklepie online. Są o wiele lepsze gry, które są o wiele rozsądniejszym wyjściem dla ludzi, którzy chcą rozpocząć przygodę z grami planszowymi (bo ci, którzy już w te gry weszli, już dawno Carcassone porzucili).

Nie polecam. Nikomu. Nie kupujcie. Nie dodałem fotek, bo jest gra jest słaba i nie mam jej w kolekcji.

Jeżeli macie jakieś pytania co do samej rozgrywki, to zapraszam do kontaktu mailowego lub w formie komentarza pod wpisem.

2-5 Graczy	30-45 min	7+

Więcej na: boardgamegeek.com | Bard Centrum Gier

Można kupić w sklepach… nie, nie kupujcie tej gry.

trx

Założyciel bloga. Z grami planszowymi związany od 2014 roku. Wielki fan gier z klimatem, ale nie pożałuje również czasu na porządne euro. Przed planszówkami jego największą pasją były gry fabularne, z którymi związany był praktycznie od dziecka. Lubi uzasadnioną losowość — gry planszowe mają sprawiać mu przyjemność, a nie wrażenie nadgodzin z Excelem w roli głównej. Czemu „angry” chcielibyście zapytać? Ano, raczej nie szczędzi języka, gdy trzeba. Chociaż i tak ostatnio trochę złagodniał. „Pisze jak jest”. Jeżeli coś mu się nie podoba, to nie boi się o tym mówić.